Todos coñecemos a historia desta princesa, Aurora: recibe unha maldición de nena pola cal aos 16 anos pincharase coa agulla dunha roca e sumirase nun profundo sono. Isto sucede e a princesa durme ata que o bico dun aposto príncipe a esperta.
Esta é a versión máis coñecida, pero a orixinal e máis antiga rexistrada escribiuse en 1635 por Giambattista Basile, baixo o título "Sol, Lúa e Talía":
Talía, a filla dun gran rei, corre o risco de pincharse cunha estela envelenada oculta entre liño, según lle advirten ao seu pai sabios e astrólogos. O rei decide prohibir a entrada de lino ao palacio e así mantén á princesa sá e salva ata que un día, sendo xa adolescente, atopa unha roca para hilar liño e se lle crava baixo a unlla, caendo morta. O rei, doído pola pérdida e incapaz de enterrala, deposita o cadávere da súa filla sobre unha tela de terciopelo, pecha o palacio e abandóao.
Un nobre que adoita cazar no bosque segue ao seu falcón, que o atrae ao palacio abandoado, onde encontra á princesa, que en realidade non estaba morta senón baixo un profundo sono. Rápidamente queda prendado pola súa fermosura e, non contento con bicala, tras intentar espertala, viólaa.
Nove meses despois a princesa Talía, aínda durmida, dá a luz a dous xemelgos, un neno e unha nena chamados Sol e Lúa. Os nenos son coidados polas fadas que acompañan á princesa mentres durme. Un día o neno trata sen éxito algún collerse do peito da súa nai, atopando finalmente o seu dedo. Tras chupálo, logra casualmente extraerlle da pel á súa nai a estela envelenada, facendo así que esta recupere nese preciso momento o coñecemento, uns cen anos despois de caer durmida.
Pasa o tempo e o nobre decide acudir de novo ao palacio, encontrándose alí coa princesa e as dúas criaturas. O príncipe dase conta de que son os seus fillos e así llo explica a Talía, que lonxe de enoxarse decide iniciar unha relación consentida con el.
Pasan xuntos unha marabillosa semana e entón o nobre marcha de novo, xa que ten unha esposa, que cando se entera da dobre vida do seu marido ao escoitalo falar en soños de Talía, Sol e Lúa, ordena raptar aos nenos, degolálos e facer coa súa carne un sabroso prato.
Non contenta, decide queimar viva a Talía. Esta solicita poder quitarse as súas prendas máis delicadas, ao que a muller accede. Con cada prenda a princesa emite un grito de dor, sons que o nobre acaba oíndo.
A esposa explícalle ao seu marido que Talía vai ser queimada e que, durante a comida, comérase aos seus fillos. Non obstante, en realidade Talía non chega a queimarse e o cociñeiro, que se vía incapaz de lastimar aos pequenos, substituíraos por carne de cabra.
Finalmente, o nobre manda queimar a súa esposa na fogueira, casa con Talía e otórgalle ao cociñeiro o título de tesoreiro real.
Como podedes ver, esta historia non é en absoluto apta para nenos e está claro que pasou por un gran proceso de docificación e infantilización, o que eu chamaría "boa capa de maquillaxe", ata transformárse na historia relatada na famosa película de Disney.
Ademais, as fadas que axudan a Aurora na película case non aparecen! Pero e que Disney sabe ben o que é calidade, e claro, nós non podíamos faltar!
Comparando as dúas versións, identifícome moitísimo con Peter Pan... Eu quixera ser nena para sempre!
E vós, con cal vos quedades?
Flora 🌺
No hay comentarios:
Publicar un comentario